Trivial

 

The last week-and-a-half have been very strange. Normal life picks up its pace and normal everyday stuff fills the  days.

We had a storm on Monday, quite cloudy weather today, I have been working on a skirt for Little Lady (lots of ends to weave in!) and I got bangs. On a sort of whim.. I don't know yet if I am going to like them or not.

Day in, day out routine as we would call it.

But in the background thoughts about less pleasant stuff is still lingering. It makes normal routine very very trivial.

The whole school is still upside down from the loss of our dear colleague and hopefully we will have some closure tomorrow after the funeral. However, the mourning energy of the past week will stay with us for quite some time.

Next to this, every day is a day waiting for news about Big Man's grandfather. He is receiving no further treatment or food, and is going to be transferred to a hospice.

You can imagine how strange life feels.

On one hand you have sadness, on the other hand normal life with kids who do not grasp yet the concept of death..

I hope there will be some quietness and rest, but I do know that sadness is going to stay with us during the upcoming weeks...

De laatste anderhalve week zijn heel raar geweest. Het normale leven is weer begonnen met werk, school, huishouden en de kinderen. De dagen zijn gevuld.

Afgelopen maandag was er storm (onze tuin ligt vol met blaadjes), vandaag is er een hemel vol met plukjes wolk, ik ben aan het werken aan een rokje voor onze madam en ik heb in een "opwelling" een pony laten knippen bij de kapper. Ben er nog niet helemaal tevreden mee!

Heel erg dagelijks leven.

In de achtergrond draag ik de gedachten aan minder plezante dingen die zijn gebeurd. Het zorgt er voor dat de normale dingen zo enorm onbeduidend lijken.

Mijn school staat nog op zijn kop om het zo te zeggen na het overlijden van onze collega. Morgen is de uitvaart en ik hoop dat daarna er wat meer rust in de school komt. We zullen de effecten nog blijven merken de komende tijd met het gat dat er opeens is gekomen.

Daarnaast wacht ik iedere dag op nieuws over de grootvader van Grote Man. Afgelopen maandag hebben ze de behandeling gestopt, alle infusen verwijderd en aankomende vrijdag verhuist hij naar een hospice.

Je kunt je voorstellen hoe gek het allemaal voelt.

Aan de ene kant heb je het verdriet, en aan de andere kant springerige kinderen die het concept van sterven/dood niet kunnen bevatten.

Ik hoop dat er de komende weken weer wat rust in de tent komt, hoe gek dit ook klinkt, want ik weet dat het verdriet nog wel even in ons leven blijft de komende weken.