A feeling of panic crept up and I felt a clenching in my neck.
I could not find my daughter!
We went to an indoor playground this morning and I packed a lot of grading work, some crochet work and something to read. And I let them run wild. She was already testing the boundaries by trying to go to the big kids playground. I let her, although she is only 3.5 years old.
And while I was waiting for the lunch I found her in the small kids playground and told her to stay there so I could find her when our lunch was ready. She didn't. After half an hour of frantic searches (inlcuding having her called over the intercom) she walked out of a nearby room as if nothing had happened!
My first reaction was relief, my second was anger! I felt bad after I had spoken to her, telling her I was very worried and trying to keep back my tears. Maybe I overreacted but I think this is one of the biggest fears for parents: losing track of your kid...
I felt so guilty. I should be more careful, checking on her more often. On the other hand, she may be very little, but a bit of freedom is very good for her.
And now she is painting and being the most adorable kid in the world...
Have you ever had the same experience? How did you cope on the next similar playground outing?
Mijn hart stopte. Ik zocht naarstig naar een bekend shirtje, haar haren en haar gezicht. Overal renden kinderen al klauterend en schreeuwend rond.
Ik voelde langzaam paniek opkomen en een gevoel alsof mijn keel werd dichtgeknepen...
Ik kon haar nergens vinden!
We gingen naar een binnenspeeltuin omdat het enorm regende. Ik had nakijkwerk, haakwerk, wat te lezen ingepakt met het idee om even daar te kunnen knallen qua werk en dat de kids helemaal los konden gaan. Ze was me al aan het testen omdat ze eigenlijk met haar grote broer in het speelding voor 5+ wilde en een paar rondjes samen mocht wel. Ze is klein maar met haar 3.5 jaar geen teer dingetje.
En terwijl ik aan het wachten was op de lunch vond ik haar in de kleine speeltuin en vroeg ik haar om daar te blijven zodat ik haar makkelijk terug kon vinden. Kennelijk was die boodschap niet overgekomen want toen het eten klaar was kon ik haar niet vinden... Een half uur veel rondlopen, roepen, Geert in de grote speeltuin laten klimmen om te zoeken en zelfs haar laten omroepen over de intercom.. Ik liep terug naar de tafel en daar was ze zomaar! Het bleek dat ze in een aparte ruimte was waar we eigenlijk nog nooit geweest waren.
Mijn eerste reactie was er een van opluchting, en daarna werd ik boos. Dat verdient natuurlijk geen schoonheidsprijs maar ik had toch echt wat met haar afgesproken. Ik probeerde te kalmeren, tegen de tranen vechtend, want ik denk dat het echt wel een van de ergste dingen is die een ouder kan overkomen: je kind uit het oog verliezen en kwijtraken..
Ik voelde me wel schuldig, ik had vaker een rondje moeten lopen, haar in het vizier houden. Maar goed, het is ook wel een heel zelfstandig meisje, en een beetje vrijheid kan ze ook wel aan.
En nu? Nu zit ze te schilderen en is ze het schattigste meisje ooit..
Heb jij ooit dezelfde ervaring gehad? Wat deed je anders de keer erop dat je met je kids in een onoverzichtelijk speelgebied was?
Oh yes! I once wanted to get my 3 year old boy in day-care after a three hour conference. But he wasn't there anymore! Later I found him at home. I had gone home in the first quater of an hour looking for the bathroom. He could not find it, so he went home. And waited there until I got home too. Poor boy.
BeantwoordenVerwijderenWow 😲 that was a big scare! Luckily he knew the way home!
VerwijderenO ja hoe herkenbaar, hoogzwanger in blinde paniek op zoek naar een tweejarige die zijn zus uit school ging halen! En dit onoverzichtelijk speeltuin verhaal komt ook eng bekend voor. Ik maakte daarna de afspraak met alle drie mijn kindjes dat ze even kwamen vertellen als ze naar een ander deel van de speeltuin gingen en gelukkig werkte dat heel goed. In het begin werd het wel eens vergeten, maar herhalen van een afspraak doet wonderen😄
BeantwoordenVerwijderenMan o man..... Ik heb dus geprobeerd afspraken te maken, maar ze was dus al enorm aan het testen.... maar dank je wel voor de tip!
VerwijderenOn ze jongste had er ook een handje van. Ik hoefde maar even weg te kijken, niet meer dan 1 minuut, en zij zag al kans om ertussenuit te knijpen. Twee keer, één keer in het bos en één keer in een groot Italiaans winkelcentrum, sloeg de paniek echt toe. Gelukkig hebben we haar beide keren veilig teruggevonden. De ommekeer kwam toen zij dacht mij een keer kwijt te zijn, terwijl dit niet zo was. De paniek sloeg toen bij haar toe. Sindsdien is ze er nooit meer tussenuit geknepen en pakt zij mijn hand of zoekt mij op, als het ergens even druk is.
BeantwoordenVerwijderenPfffff dat moet schrikken zijn geweest! Zeker in een ander land. Poeh hee, gelukkig liep het goed af!
Verwijderen